We spreken hier over het ego en de wind van het leven!
Ik wil je graag vertellen over een groot eikenblad dat net van de boom gevallen is.
Het blaadje ligt daar op het gazon en is erg trots dat hij het grootste blad is dat daar ligt. De andere bladeren liggen er al wat langer en zijn bruin geworden, ”verdord en droog en ik ben mooi, fris en de grootste van allemaal.”
Dan begint het zachtjes te waaien en één voor één gaan de kleinere droge blaadjes om hem heen bewegen en waaien weg. ”O God, ik moet ook gaan bewegen, maar het lukt me niet.” ”Iedereen gaat nu naar die zandwal aan het einde van het gazon en ik blijf hier alleen achter, het lukt mij niet.”
Hij gaat zijn uiterste best doen om ook te bewegen, maar de wind waait niet hard genoeg om het blad te bewegen. Het eikenblad voelt zich erg ongelukkig en kan niet meer slapen. Hij is alleen nog maar bezig om in beweging te komen, tevergeefs.
Dan begint het na een tijdje harder te waaien en langzaam dwarrelt het grote eikenblad ook mee met de wind.”Ja, ja het lukt me!” ”Maar goed dat ik zo mijn best heb gedaan, anders was het me nooit gelukt om ook weg te waaien.” ”Het kost wel veel moeite maar het is me dan uiteindelijk toch gelukt, Pfff.”
Zijn wij, soms niet precies zoals dit blaadje, die echt alleen zijn eigen omgeving kan ervaren?
Zo vergeten wij dat er grotere krachten werkzaam zijn op ons, die bepalen waar we heen geleid worden. Dit is onze beleving vanuit onze simpele manier van waarnemen, die denkt dat hij het geheel bepaalt.
Maar is dit wel zo? Is dit wijsheid of onwetendheid?
Dit is in elk geval het verhaal over controle die wij als mensen denken te hebben.
Is alles wellicht voorbestemd, destiny?